Moeder Schep



Sommige mensen kunnen mooi portret schilderen. Je kijk naar de persoon en je moet het verhaal zelf invullen. Ik schilder met woorden. Ik laat mijn handen op het toetsen boord het verhaal schrijven. Ik denk niet veel na en laat vooral de herinneren en het gevoel spreken. 

Wij namen van de week afscheid van “moeder schep”. Ja zo noemde ik haar in het jaar 1980. Soms door de liefde en de gastvrijheid van een familie. Je leven kan in eens veranderd worden.

Het is 1979 en ik reis naar Eilat in het zuiden gedeelte van Israël. Ik reis nog verder en kom naar oasis in het woestijn die Nuweibaa heet. Daar ontmoet ik Johan de tweede zoon van moeder schep. Hij is een evangelist met de boodschap van verlossing voor iedereen door het bloed van Jezus Christus. Ik ben in het begin heel kritische. Het is niet zomaar dat een Jood in Jezus Christus gaat geloven. Na enige tijd samen met zijn vrienden John Pex en David lazeros werd ik overtuigd en heb ik Jezus Christus als verlosser en zalig maker aan genomen.  

Daar sta ik voor het graaf in lexmond. Ik ben opa van 63 . Het was 40 jaar geleden maar als ik er over ga schrijven, het lijkt of het gisteren was.

Ik zie het gezicht van de kinderen van moeder schep en het lijk als of het gisteren was. Ik zag hun voor het laatst toen “vader schep” is begraven. Ik was toen nog jong. Inmiddels heb ik mijn eigen zoon moeten begraven en kan moeder schep en het gemis van haar zoon jantje beter begrijpen.

Ik ben “vader die spreekt” zo noem ik mij zelf omdat de meeste vaders die een kind hebben verloren zwijgen  of spreken heel weinig er over.

Ik kom graag wanneer mensen worden begraven en vooral “moeder schep” het is corona tijd dus ik zei tegen jeannet “ waarschijnlijk er is geen plaats voor ons”. Wonder boven wonder wij kunnen ook er bij. Wij moeten daarna snel naar huis wegens de honden en het rug van jeannet. Ik denk dat het beter is. Ik kan op papier veel beter over die tijd en de mensen schrijven. Het is een reis terug in de tijd en jullie mogen mee.  

Ik woon in nederland al 40 jaar. Eigenlijk meer dan ik heb ooit in Israël gewoond. Ik kan mijn leven hier in veel perioden indelen. Ik heb verschillende mensen leren kennen en nog steeds. Ik heb in verschillende plaatsen gewoond en wie weet moet ik toch een dag weer verhuizen. Ik ben de vreemdeling die hier toch thuis voel.

Als ik schrijf het is als ware dat ik terug in de tijd ga “toen geluk was gewoon”. Ik neem u mee naar 1980 naar gissenburg en de van wenastraat. Naar gorkum en Jan van der Heydenstraat 2 ik ga met mijn gedachten terug naar Hi en boeikoop als of iemand echt weet waar het is. Naar mate je oud word ga je het film van het leven soms op nieuwe draaien. Ik doe het niet alleen. Wij zijn samen. Opa dov samen met de 22 jaar dov die net in Nederland is gekomen. Ik wist toen niet echt waar ik terecht ben gekomen of wat voor mensen wonen in dit land. Ik begreep hun taal helemaal niet.

Als iemand gaat trouwen wordt je uitgenodigd en moet je cadeau brengen. Begrafenis lijkt op Gods genade, iedereen is welkom en het is gratis. Sinds itamar is gestorven deel ik eerder met het verdriet van mensen dan met hun blijdschap van trouw gaan etc. Ik woon nu zelf in een dorp in een oude boerderij en heb snel geleerd dat op het platteland “elke huisje heeft zijn kruisje”.

Begrafenis is moeilijk, sommige mensen kan je niet meer trosten omdat als je in het graaf bent het is te laat. Toen Itamar is vermoord/gestorven zo zeggen wij, had ik weinig contact met andere na bestaande. Dood gaan en wat daarna is een moeilijke kwestie vooral als je niet gelooft.

ik zat vorige week aan tafel op het platteland bij een christelijk gezien met veel kinderen. Hun zoon van 21 werkt bij ons in de landbouw mechanisatie bedrijf in het dorp waar ik woon. Ik kom graag bij dit soort mensen. Samen eten en vader die uit de bijbel lees terwijl de kinderen rond kijken.

Ik ben inmiddels opa dov geworden, echte opa met een witte baard. Ik ben opa maar ik voel als kind. Sommige denken dat er is iets los bij mij, geef niet laat hun denken, ik ben gewoon anders. 

Hij nodigde mij om op een zaterdag langs komen om te eten. “mij ouders willen jou ontmoeten” zegt hij. Jonge ouders rond 48 met 7 kinderen.

Gelukkig ik hoef niet meer te vertellen wie ik ben. De meeste mensen hebben allang Dov Avnon op google gezocht. Zij zijn op de hoogte van wat voor een werk ik doe. Zij weten of hebben al video met mij preek gekeken. Zij weten ook dat ik savta saus maakt. Kort gezegd genoeg reden om deze “vreemde man” in huis te hebben.

Terwijl wij aan tafel zitten in de buurt van Breukelen mij gedachten gaan terug naar 1980 en familie schep in gissenburg. Toen ik ook 22 was. 

Het is 1979. Ik ontmoet in Israël in Eilat Johan schep de tweede zoon van moeder schep. Hij is de genen samen met zijn vriend John die hebben mij vertelt dat ook een jood heeft Jezus als verlosser nodig. Zo eenvoudig ging het niet. Het zijn de jaren 80 en de meeste mensen in Israël hebben de oorlog mee gemakt en het is schande wanner een Jood erkend Jezus als zijn Messias en verlosser. 

Ik ben tweede generatie van mensen die de holocaust hebben overleeft. Mij vader heeft het nog redelijk goed gehad, samen met zijn ouders in Siberië en in 1947 is hij naar Israël gekomen. Mij moeder is een heel andere verhaal. Zij kwam naar Israël uit Moldavië in 1938 toen zij 18 was en ging naar de kibutz. Haar ouders broer en zus zijn door de Duitsers vermoord tijdens de genocide van 1941 toen 300,000 Roemeense joden zijn vermoord.

Dus daar ben ik in Eilat luister naar John, Johan en David over Jezus en zijn verlossing voor mij persoonlijk.

Enig tijd later ontmoet ik de ouders van Johan schep. Zij bezoeken ons in Israël in Eilat. Later begreep ik dat de reis naar Israël was voor hun heel bijzonder. Ik kan best voorstellen. Mensen die al hun leven hebben hard gewerkt zijn met de Bijbel groot gebracht en hier staan zij in dat land waar het is alle maal ook begonnen. Mijn ouders zijn later in Nederland geweest zelf bij family schep. Ik denk dat het was vreemd voor de beide ouders om hun kinderen in heel andere omgeving te zien met dat levende geloof in de Heere Jezus Christus. Voor mijn ouders was het in ieder geval heel vreemd.

Voor mijn ouders was mijn reis met de Heere Jezus Christus heel vreemd maar zij hebben het geaccepteerd. Zij hebben mij later nog in Giessenburg op gezocht en konden bemerken dat ik vond bij “moeder schep” veel meer rust. Het waren heel andere tijden. Ik kan dagen er over schrijven wat voor een licht heeft dat geloof in mij leven gebracht en groot deels is het dank zij de gastvrijheid van “moeder en vader schep”   

“Als je in Nederland bent kom ons bezoeken” kan ik nog vader schep horen zeggen. Ik ben nooit in het  buitenland geweest behalve tijdens het leger in Libanon. Ik kende ook niemand die in Nederland woonde.

Dus zo sta ik met mijn rug zak in Giessenburg. Ik kwam naar Nederland voor het eerst na verblijf van twee manden in Griekenland . In mij zaak had ik het adressen van verschillende mensen. Zij hebben tegen mij toen nog in Israël gezegd “kom langs” maar zij waren niet thuis. zo ben ik verder richting “Gorkum” gereisd. 

Ik schrijf het nu als opa die bijna 40 jaar in dit land woont werkt en spreek redelijk het taal. Ik ken inmiddels het land en de mensen heel goed. Ik heb hier zoveel gedaan en met verschillende ,mensen gewerkt dat ik gerust kan zeggen ik ben ook een beetje Nederlander geworden. 

De jongen van toen wist niet waar hij is geland en verstond geen Nederlands. Ik wordt door Nelly de oudste dochter op gehaald. Gelukkig spreekt zij Engels niet dat mijn Engels zo goed was. Ik blijf daar nacht slapen. Zij vragen mij “wat ga je verder doen” eigenlijk wist ik niet. Ik was 22 jaar oud kom uit Israël, geloof in de Heere Jezus maar wist niet echt wat ga ik met mij leven doen.

Al mijn vrienden in Israël zullen gaan studeren en trouwen met hun jeugd vriendin, zo was het toen. Ik was en nog steeds een vreemde vogel. Ik zie nog hoe “vader schep” het signaal geeft, laat hem hier even blijven. Ik ben zeer zeker geen engel. Maar hun gast vrijheid heeft mij leven op zijn kop gezet.

 Ik was jong en was alleen in “de Bijbel” geïnteresseerd . Je zou vandaag zeggen “hij spoor niet” Er zijn dingen in het leven over je zelf en wie je bent en waarom dat soms pas later, veel later dat je achter komt.

Als dov de opa kan ik nu Dov in 1980 heel goed begrijpen. Het Is pas 2 jaar geleden dan mij lieve vrouw jeannet heeft ontdekt dat ik leid aan concentratie en luister stoornis. Zij noemen het ADHD maar ik heb ADD. Ik doe n.l. alleen wat mij interesseert. Ook hier kan ik uren er over schrijven maar dat doe ik niet.

Ik vond het bij familie schep als in de hemel n.l. rust in mij hoofd. Bij ons thuis was n.l. geen rust. Ouders die de oorlog hebben mee gemaakt konden moeilijk rust hebben. 

wordt vervolg