Sommige mensen kunnen mooi schilderen, dat kan ik niet of beter gezegd heb ik ook niet geprobeerd. Ik schilder liever met letters. Ik laat mijn gedachten spreken en door de tijd heen reizen. Ik ben niet gebonden aan geen enkele taal instituut. Ik schrijf zoals ik praat en ik praat Nederlands zoals iemand die hier al 40 jaar woont en heel vaak nog in het Hebreeuws denkt. Het zijn leven beschouwingen. Ik beschrijf over gebeurtenissen dat ik had liever niet hoeven er over te schrijven en toch op leeftijd van 63 kom ik achter dat het leven is niet altijd rozengeur en maneschijn en toch ben ik blij er over te schrijven. Ik heb tot nu toe mijn verhalen in het Hebreeuws geschreven. “Itamar mijn zoon” “de joden van de andere wereld”. Ik hoop binnen kort de Nederlandse versie langzaam aan te publiceren. Ik reis terug in de tijd en u bent welkom om mee te gaan
"moeder schep" zo noemde ik mevrouw schep in 1980 toen ik paar maanden bij familie schep in het dorp Giessenburg heb gewoond. Het is leven beschouwing en reizen terug in de tijd "toen geluk was gewoon". Het is een lichaam verhaal. Opa dov die 63 jaar oud gaat samen met dov toen die nog 22 jaar was terug naar het dorp Giessenburg en de SRV winkelwagen.